ဘုရားသခင်၏ စပါးစေ့

အယ်လန်ဂါဒီနာ (Allen Gardiner) ၁၇၉၄ - ၁၈၅၁ ငယ်စဉ်ဘဝ “အဖေရေ၊ မာလိန်မှုးက ကျွန်တော့်ကို ခေါ်မယ်လို့ ကတိပေးတယ်။ နောက်အပတ် ခရီးထွက်ကြမယ်” ဟု အယ်လန်အမည်ရှိ လူငယ်လေးက အော်ပြောလိုက်သည်။ ဖခင်က “ပင်လယ်ထဲ သွားဖို့ သိပ်ငယ်သေးတယ်၊ နှစ်အနည်းငယ် စောင့်လိုက်ပါဦး” ဟု ဦးခေါင်းခါပြီး ပြန်ပြော

သည်။ မိခင်က သူ့အိပ်ခန်းသို့ ဝင်လာတိုင်း၊ နူးညံ့သော အိပ်ယာပေါ်မှာ အိပ်မည့်အစား၊ မာကျောသော ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင် အိပ်နေသည်ကို တွေ့ရတတ်သည်။ မေးလျှင် “ကျွန်တော် တစ်နေ့ သဘောၤမာလိန်မှုးဖြစ်လာပြီး နယ်မြေအသစ်တွေ စူးစမ်းရှာဖွေမှာမို့၊ အခုကတည်းက အခက်အခဲတွေနဲ့ ကျင့်သားရအောင် လုပ်ထားရမယ်” ဟု ဖြေတတ်သည်။ ဤသို့ဖြင့် အယ်လန်ဂါဒီနာသည် ငယ်စဉ်ကတည်းက သဘောၤသားနှင့် စွန့်စားရှာဖွေသူတစ်ဦး ဖြစ်လိုသည့် စိတ်ကူးဆန္ဒ ပြင်းပြခဲ့သည်။ အယ်လန်ဂါဒီနာကို ၁၇၉၄ ခုနှစ်တွင် အင်္ဂလန်ပြည်၌ ဖွားမြင်ခဲ့သည်။ ငယ်စဉ်ကပင် စွန့်စားခန်းများကို နှစ်သက်ပြီး၊ အာဖရိကတိုက်ဆိုင်ရာ စွန့်စားခန်းစာအုပ် “မင်ဂိုပတ်ခိ၏ ခရီးစဉ်များ” ကို ဖတ်ကာ အာဖရိကစကားလုံးများကို ရေးမှတ်ခဲ့သည်။ သူ၏ ရည်မှန်းချက်မှာ ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်း ခရီးလှည့်လည်ရန် ဖြစ်ပြီး၊ မြင်းစီးနှင့် ရေကူးတွင် ကျွမ်းကျင်သူတစ်ဦး ဖြစ်ခဲ့သည်။ ရေတပ်ဘဝ ရေကြောင်းသိပ္ပံကျောင်းတက်ပြီး၊ အသက် ၁၆ နှစ်တွင် ဘွဲ့ရရှိကာ ရေတပ်မတော်သို့ ဝင်ရောက်ခဲ့သည်။ ၄ နှစ်အကြာ တပ်ကြပ်ကြီးဖြစ်လာပြီး၊ နောက်ပိုင်းတွင် သဘောၤတစ်စင်းလုံးကို တာဝန်ယူရသော မာလိန်မှုးဖြစ်လာခဲ့သည်။ ဤအချိန်တွင် မိခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်နှင့်အညီ သွန်သင်သော စကားများကို တွေးတောမိခဲ့သည်။ တစ်နေ့ ဖခင်ရေးသော မိခင်၏ အတ္ထုပ္ပတ္တိကို ဖတ်ရင်း၊ မိခင်ကိုးကွယ်သော ဘုရားသခင်ကို သိချင်စိတ် ဖြစ်ပေါ်လာခဲ့သည်။ ကျမ်းစာအုပ်တစ်အုပ် ဝယ်ယူလေ့လာပြီး၊ မကြာမီ ခရစ်တော်ကို သူ၏ ကယ်တင်ရှင်အဖြစ် ယုံကြည်လက်ခံခဲ့သည်။ ရေတပ်တာဝန်ထမ်းဆောင်ရင်း ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်းရှိ ဆိပ်ကမ်းများသို့ ရောက်ရှိခဲ့ပြီး၊ အားလပ်ချိန်တိုင်း ဒေသခံတိုင်းရင်းသားများ၏ ဓလေ့ထုံးစံများကို စိတ်ဝင်စားစွာ လှည့်လည်ကြည့်ရှုခဲ့သည်။ တစ်ခါက ပစိဖိတ်ကျွန်းတစ်ကျွန်းဖြစ်သော တဟီဟီသို့ ရောက်ခဲ့ရာ၊ ကမ်းခြေတွင် လွင်တီးခေါင်ဖြစ်နေပြီး အလွန်တိတ်ဆိတ်နေသည်ကို တွေ့ရသည်။ ရွာထဲသို့ ဝင်ရောက်သောအခါ၊ တိုင်းရင်းသားတစ်ဦးက ခရစ်ယာန်သမ္မာတရားများကို လူငယ်တစ်စုအား သင်ကြားနေသည်ကို မြင်ခဲ့ပြီး၊ ၎င်းနေ့သည် တနင်္ဂနွေနေ့ဖြစ်ကာ ထိုသူများမှာ ခရစ်ယာန်များ ဖြစ်ကြောင်း သိရသည်။ ဤရွာ၏ ထူးခြားမှုက အခြားရွာများနှင့် မတူဘဲ၊ သာသနာပြုများ၏ ကိုယ်ကျိုးစွန့် အမှုတော်ဆောင်မှုကြောင့် ဖြစ်ကြောင်း သူနားလည်ခဲ့သည်။ ဤပြောင်းလဲမှုမျိုးကို အခြားဒေသများတွင်လည်း ဖြစ်စေနိုင်သလားဟု စဉ်းစားမိပြီး၊ သူကိုယ်တိုင် သခင်ယေရှူခရစ်တော်အကြောင်း ပြောပြလိုသည့် ဆန္ဒ ပေါ်ပေါက်လာခဲ့သည်။ တောင်အမေရိကတိုက်သို့ ခရီးစဉ် တောင်အမေရိကတိုက်သို့ ခရီးစဉ်တွင်၊ တောင်ပိုင်းရ ပါတာဂိုးနီးယား (အာဂျင်တီးနားတောင်ပိုင်း) အပါအဝင် ကျွန်းအချို့ကို သွားရောက်လည်ပတ်ခဲ့သည်။ ၎င်းဒေသများတွင် ဘာသာတရား မရှိသော၊ ရှေးကျပြီး ယဉ်ကျေးမှု မဖွံ့ဖြိုးသေးသည့် လူမျိုးစုများကို တွေ့ခဲ့သည်။ ဤအတွေ့အကြုံများက သူ့ကို ရေတပ်မှ ထွက်ကာ သာသနာပြုဆရာတစ်ဦး ဖြစ်လာစေရန် လွှမ်းမိုးခဲ့သည်။ တောင်အာဖရိကတိုက်တွင် ပထမအကြိမ် ဘုရားသခင်က ဂါဒီနာအား တောင်အာဖရိကတိုက်သို့ လမ်းပြတော်မူခဲ့သည်။ ထိုအချိန်က ထိုဒေသရှိ တိုင်းရင်းသားများထံ ဧဝံဂေလိတရား ယူဆောင်သူ မရှိသေးချေ။ အာဖရိကတောနက်ကြီးအတွင်းပိုင်းတွင် လူသားစားလူရိုင်းများဖြစ်သော ဇူးလူးများ နေထိုင်ကြောင်း သိရပြီး၊ ၎င်းတို့အား ယေရှူဘုရားအကြောင်း ပြောပြရန် မြင်းစီးလျက် ခရီးထွက်ခဲ့သည်။ ထူထပ်သော တောအုပ်ကြီး၊ ရွံ့နွံပေါများသော အရပ်များ၊ ရေစီးသန်သော မြစ်များကို ဖြတ်ကျော်ရသည့် အန္တရာယ်များသော ခရီးဖြစ်သည်။

တစ်ကြိမ်တွင် မြစ်ကမ်းပါး၌ အင်္ကျီစိုရွှဲ၊ ဗိုက်ဆာနေစဉ် ရေမြင်းကြီး၏ အသံကြောင့် လန့်နိုးခဲ့ရသည်။ ဇူးလူးဘုရင်မှာ ရက်စက်ကြမ်းကြုတ်ပြီး တစ်ပြည်လုံး ကြောက်ရွံ့သူဖြစ်ကြောင်း ကြားသိခဲ့သော်လည်း၊ ခရစ်တော်အားဖြင့် ကယ်တင်နိုင်ကြောင်း ရှင်းပြခဲ့သည်။ တောင်အာဖရိကသို့ ရောက်ချိန်တွင် သူပိုင်ဆိုင်သည်မှာ အဝတ်အနည်းငယ်၊ မြင်းကုန်းနှီး၊ ဇွန်းတစ်ချောင်းနှင့် ဓမ္မသစ်ကျမ်းတစ်အုပ်သာ ဖြစ်သည်။ သူသည် ဗြိတိသျှသာသနာပြု အမတ်ကြီးအဖြစ် ခန့်အပ်ခံရပြီး၊ အမှုတော် တိုးတက်လာချိန်တွင် လူဖြူများနှင့် ဇူးလူးများ စစ်ပွဲဖြစ်ပွားသဖြင့် အထက်အမိန့်ဖြင့် တောင်အာဖရိကမှ ထွက်ခွာခဲ့ရသည်။ ဒုတိယအကြိမ် တောင်အာဖရိကခရီး သာသနာပြုအဖြစ် ဘုရားသခင် ခန့်အပ်ကြောင်း ယုံကြည်ခဲ့သူ ဂါဒီနာသည် ၁၈၃၈ ခုနှစ်တွင် ဇနီးနှင့် သားသမီးများနှင့်အတူ တောင်အာဖရိကသို့ ပြန်သွားခဲ့သည်။ အခြားလူမျိုးများထက် ယဉ်ကျေးသော အေရောက်ကမ်းနီးယန်းလူမျိုးများ ရှိရာသို့ ရထားလုံးဖြင့် မြစ်များ၊ လမ်းကြမ်းများ ဖြတ်ကာ ၁၄ ရက် ခရီးသွားခဲ့သည်။ အန်ဒီးစ်တောင်တန်းများကို လားများစီးဖြတ်ကျော်ပြီး၊ တဲငယ်တစ်ခု ငှားရမ်းနေထိုင်ခဲ့သည်။ သို့သော် ရွာသူကြီးက လူဖြူများကို ရက်စက်သူများဟု ယူဆထားသည့် ရွာသားများ၏ မနှစ်မြို့မှုကြောင့် ထွက်ခွာရန် ပြောခဲ့သဖြင့်၊ သာသနာပြုလုပ်ငန်း လုပ်ခွင့်မရခဲ့ပေ။ ဒုတိယအကြိမ် တောင်ပိုင်းကျွန်းများသို့ ထို့နောက် တောင်အာဖရိကတိုက် တောင်ပိုင်းရှိ လူမျိုးစုများ ရှိရာသို့ ပြန်သွားခဲ့သည်။ လွင်တီးခေါင်ကမ်းခြေ၌ သစ်သားအိမ်လေးတစ်လုံး တည်ဆောက်ပြီး၊ တဲရှင်ချုပ်နည်းကို သင်ပြခြင်းဖြင့် ဒေသခံများ၏ ယုံကြည်မှုကို ရယူကာ၊ သာသနာပြုဌာန တည်ထောင်လိုခဲ့သည်။ အကူအညီရရန် အင်္ဂလန်သို့ ပြန်သွားသော်လည်း၊ စိတ်ပျက်စရာများ ကြုံခဲ့ရပြီး၊ ၃ နှစ်အကြာမှ “ပက်တဂိုနီယန်” သာသနာပြုအသင်းကြီးကို ဖွဲ့စည်းနိုင်ခဲ့သည်။ သို့သော် ထပ်မံသွားရောက်သောအခါ၊ လူမျိုးစုအကြီးအကဲသစ်က ခင်မင်မှုမရှိသဖြင့် မိသားစုနှင့်အတူ အင်္ဂလန်သို့ ပြန်ခဲ့ရပြန်သည်။ မိတ်ဆွေများ စိတ်ဓာတ်ကျသော်လည်း ဂါဒီနာက “တောင်အာဖရိကသို့ ပြန်သွားပြီး၊ ပရိုတက်စတင့်သာသနာကို သာမန်မဟုတ်သော လူမျိုးစုများအကြား လုပ်ဆောင်မည်” ဟု ဆုံးဖြတ်ခဲ့သည်။ တတိယအကြိမ် ကြိုးစားမှု တတိယအကြိမ်တွင် တောင်အာဖရိကရှိ ဘိုလီဗီးယားအရပ်သို့ သွားခဲ့ပြီး၊ ရွာ ၁၁ ရွာ၏ အကြီးအကဲများထံ သာသနာပြုဌာနချုပ် လုပ်ခွင့်တောင်းခဲ့သော်လည်း၊ ၁၁ ကြိမ်စလုံး ငြင်းပယ်ခံရသည်။ အဖွဲ့သားများသည် မိုင် ၁၀၀၀ ကျော် အကြမ်းတမ်းလမ်းခရီး ဖြတ်ကာ ဖျားနာဝေဒနာ ခံစားခဲ့ရသည်။ နောက်ဆုံး ခွင့်ပြုချက် ရရှိခဲ့သော်လည်း၊ နိုင်ငံရေး ပြုပြင်ပြောင်းလဲမှုများကြောင့် အင်္ဂလန်သို့ ထွက်ခွာခဲ့ရပြန်သည်။ စတုတ္ထအကြိမ် ကြိုးစားမှု စတုတ္ထအကြိမ်တွင် ကူညီသူအသစ်များနှင့် တောင်အာဖရိကသို့ ခရီးစတင်ကာ၊ တဲများဆောက်ရန် ကျွန်းတစ်ကျွန်းကို ရွေးချယ်ခဲ့သည်။ သို့သော် ဒေသခံတိုင်းရင်းသားများက ဆိုးသွမ်းသူများ ဖြစ်ပြီး၊ ပစ္စည်းများကို အဓမ္မလုယက်သဖြင့် ထိုအရပ်မှ ထွက်ခွာခဲ့ရပြန်သည်။ နောက်ဆုံးကြိုးပမ်းမှု နှစ်ပေါင်းများစွာ ရေတပ်မှထွက်၍ အမှုတော်ထမ်းဆောင်ခဲ့သော်လည်း၊ မအောင်မြင်သည့်အလား ခံစားရပြီး၊ ကြိုးစားချက်များ ရှုံးနိမ့်မှုနှင့် အဆုံးသတ်ခဲ့ရသည်။ သို့သော် သူသည် စိတ်ဓာတ်မကျဘဲ၊ အရှုံးမပေးခဲ့ပေ။ အကယ်၍ လူများနှင့်အတူ နေထိုင်ပြီး ပစ္စည်းများကို ထိန်းသိမ်းနိုင်မည့် သာသနာပြုစက်လှေတစ်စင်း ရှိလျှင် လုံခြုံမည်ဟု စဉ်းစားခဲ့သည်။ သာသနာပြုအသင်းကြီးက ငွေထောက်ပံ့နိုင်ခြင်း မရှိခဲ့သော်လည်း၊ “ထောက်ပံ့နိုင်သည်ဖြစ်စေ၊ မထောက်ပံ့နိုင်သည်ဖြစ်စေ၊ ကျွန်ုပ်အနေဖြင့် စွန့်လွှတ်စွန့်စားလုပ်ဆောင်ရန် ရည်ရွယ်ပါသည်။ ကျွန်ုပ်တို့၏ ကယ်တင်ရှင်က မြေကြီးစွန်းတိုင်အောင် ဧဝံဂေလိတရား ဟောရန် မိန့်မှာခဲ့သည်။ နာခံမှုသာ ပြုကြပါစို့” ဟု ရေးခဲ့သည်။ ကိုယ်ပိုင်ငွေနှင့် သူ၏ ကြိုးပမ်းမှုကို စာနာသော အမျိုးသမီးတစ်ဦး၏ ငွေဖြင့် စက်လှေ ၂ စင်း—“ကနဦး” နှင့် “ကောင်းကောင်းသွား”—ကို ပြင်ဆင်ကာ၊ လူ ၇ ဦးပါ အဖွဲ့ဖြင့် ခရီးထွက်ခဲ့သည်။ ၎င်းတို့မှာ ကောင်းစွာ လေ့ကျင့်ပြင်ဆင်ထားသူများ မဟုတ်သဖြင့်၊ လိုအပ်သော အသုံးအဆောင်များ နောက်ကျမှ ရောက်ခဲ့သည်။ တောင်အမေရိကတိုက်သို့ ရောက်သောအခါ၊ လှေများသည် ရေစီးသန်မှုကြောင့် ကွဲအက်လွယ်ကြောင်း သိရပြီး၊ ပထမလအကုန်တွင် “ကနဦး” လှေ ပျက်စီးခဲ့သည်။ ဒေသခံလူမျိုးစုများ၏ ရိုင်းပြမှုကြောင့် ကယ်ဆယ်ရေးယာဉ် ဆိုက်ကပ်နိုင်မည့် ကျွန်းများပေါ်တွင် ခြေမချနိုင်ခဲ့ပေ။ “စပန်နီရတ်” ဆိပ်ကမ်းသို့ သွားရန် ဆုံးဖြတ်ခဲ့ကာ၊ ကျောက်ဆောင်ပေါ်တွင် “စပန်နီရတ်သို့ သွားပြီ” ဟု ဆေးချယ်ထားခဲ့သည်။ ပုလင်းများပေါ်တွင် “ငါတို့ ဖျားနေကြတယ်။ ရိက္ခာလည်း ကုန်တော့မယ်။ မြန်မြန် လာမကယ်ရင် အစာငတ်ပြတ်တော့မယ်” ဟု ရေးကာ သဲအောက်တွင် မြှုပ်ထားခဲ့ပြီး၊ ကယ်ဆယ်ရေးအဖွဲ့ ရောက်လာပါက ဤသတင်းကို သိနိုင်မည်ဟု မျှော်လင့်ခဲ့သည်။ နောက်ဆုံး ရုန်းကန်မှု ရက်သတ္တပတ်များစွာ ကျော်လွန်သော်လည်း ကယ်ဆယ်ရေးယာဉ် မရောက်ခဲ့ဘဲ၊ အစာရိက္ခာများ ကုန်ခန်းသွားခဲ့သည်။ ဂါဒီနာနှင့် သူ့လူများသည် အစာရေစာမဲ့ပြီး၊ ကယ်ဆယ်မှု မျှော်လင့်ချက် မရှိတော့ဘဲ ကမ္ဘာနှင့် အဆက်ပြတ်ခဲ့သည်। ၎င်းတို့သည် မြေခွေးတစ်ကောင်ကို စားသောက်ကာ ရက်ပေါင်းများစွာ အသက်ရှင်ခဲ့ပြီး၊ နောက်ပိုင်းတွင် ကြွက် ၆ ကောင်၊ သစ်စေ့များ၊ မုံညင်းအရိုင်းများကို စားကာ အသက်ဆက်ခဲ့ရသည်။ အစာငတ်မွတ်ခြင်းအပြင် ဝဲရောဂါပါ ခံစားခဲ့ရသည်။ ဤခဲယဉ်းသော နေ့ရက်များတွင် ဂါဒီနာက “ကျွန်ုပ် အားနည်းလွန်းလို့ တစ်နေ့လုံး အိပ်ယာပေါ်မှာပဲ နေခဲ့တယ်။ စိုးရိမ်ခြင်းရှိသမျှကို ဘုရားသခင်ထံ အပ်နှံခဲ့ပြီး၊ ကိုယ်တော်၏ အချိန်နှင့် ကောင်းသော အစီအစဉ်ကို မျှော်လင့်နေပါတယ်” ဟု ရေးခဲ့သည်။ ဂါဒီနာနှင့် အဖော် ၂ ဦးသည် ပျက်စီးနေသော “ကနဦး” လှေကို ကမ်းခြေသို့ ဆွဲယူပြီး၊ တဲရှင်ဖုံးအုပ်ကာ အတွင်း၌ နေခဲ့သည်။ ကျန်သူများက တစ်မိုင်အကွာရှိ “ကောင်းကောင်းသွား” လှေတွင် နေခဲ့ပြီး၊ လေမုန်တိုင်းဒဏ်မှ ကာကွယ်ရန် ကျောက်ချထားခဲ့သည်။ လူများ အားနည်းလာသဖြင့် လှေတစ်စင်းမှ တစ်စင်းသို့ မကူးနိုင်တော့ပေ။ “ကျွန်ုပ်တို့ သာသနာပြုအဖွဲ့သားများသည် တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက် ကောင်းသော သိုးထိန်းကြီး၏ ခေါ်တော်မူခြင်း ခံရသည်။ ကျွန်ုပ်တို့၏ အသက်တာများမှာ ကိုယ်တော်၏ လက်ထဲ၌ရှိပြီး၊ အမှုတော်တွင် အရည်အချင်းပြည့်ဝသော အခြားသူများကို ကိုယ်တော်က ရွေးကောက်အသုံးပြုနိုင်သည်” ဟု ဂါဒီနာရေးခဲ့သည်။ အခြားသူများ သေဆုံးပြီးနောက်၊ သူတစ်ဦးတည်း လှေပေါ်တွင် ကျန်ခဲ့စဉ်၊ မိသားစုထံ နောက်ဆုံးနှုတ်ဆက်စာနှင့် အနာဂတ် သာသနာပြုအစီအစဉ်များကို ရေးသားခဲ့သည်။ ၁၈၅၁ ခုနှစ်၊ စက်တင်ဘာလ ၆ ရက်တွင် ဂါဒီနာသည် အစာငတ်မွတ်ကာ သေဆုံးခဲ့ပြီး၊ ၂၀ ရက်အကြာမှ ကယ်ဆယ်ရေးယာဉ် ရောက်လာခဲ့သည်။ ထိုအခါ လက်ဝါးကပ်တိုင်တော်၏ သူရဲကောင်းတစ်ဦး အသက်ဆုံးပါးနေသည်ကို တွေ့ခဲ့ကြသည်။ စပါးစေ့ ဂါဒီနာ၏ အသက်တာသည် သာသနာပြုအများစုနှင့် မတူပေ။ သူသည် တိုင်းရင်းသား ခရစ်ယာန် သို့မဟုတ် အသင်းတော်တစ်ခုကိုမျှ ချန်မထားနိုင်ခဲ့သဖြင့်၊ ၎င်း၏ ကြိုးစားမှုများမှာ အလဟာသဟု ဆိုနိုင်ပါသလား။ လုံးဝမဟုတ်ပါ။ သခင်ယေရှူက “မြေ၌ ကျသော စပါးစေ့သည် မပျက်လျှင် တစ်ခုတည်းနေ၏။ ပျက်လျှင် များစွာသော အသီးကို သီးတတ်၏” (ယော ၁၂:၂၄) ဟု မိန့်တော်မူခဲ့သည်။ ဂါဒီနာသည် ဘုရားသခင်၏ မျိုးစေ့ဖြစ်ခဲ့ပြီး၊ မြေ၌ ကျကာ သေခဲ့ရသည်။ ၎င်း၏ သေခြင်းသတင်းက အသင်းတော်များကို လှုပ်ရှားစေခဲ့ပြီး၊ သူ၏ အကြောင်းကို နေရာတိုင်း၌ ပုံနှိပ်ဖြန့်ဝေခဲ့ကြသည်။ “ပက်တဂိုနီယန်” သာသနာပြုအသင်းကြီးက ဂါဒီနာနှင့် သူ၏ မိတ်ဆွေများ အသက်ပေးခဲ့သော ကျွန်းများပေါ်တွင် သာသနာပြုလုပ်ငန်းကို တည်ထောင်ခဲ့သည်။ “အယ်လန်ဂါဒီနာ” အမည်မှည့်ထားသော စက်လှေဖြင့် ခြေစိုက်စခန်းမှ အခြားကျွန်းများသို့ ခရီးပြုခဲ့ကြသည်။ ပထမဆုံး စေတနာ့ဝန်ထမ်း သာသနာပြုများထဲမှ တစ်ဦးမှာ ဂါဒီနာ၏ သားဖြစ်ပြီး၊ ဖခင်၏ ဆန္ဒများကို ပြီးပြည့်စုံစေရန် ဆက်လုပ်ခဲ့သည်။ ဂါဒီနာ၏ ဆန္ဒကို လစ်လျူရှုခဲ့သည့် အမှားကို ခရစ်ယာန်များ သဘောပေါက်ခဲ့ကြပြီး၊ ဧဝံဂေလိတရား မကြားဖူးသေးသော အရပ်များသို့ လူငယ်များစွာ သာသနာပြုအဖြစ် သွားရောက်ရန် ဆက်ကပ်ခဲ့ကြသည်။ တောင်အမေရိကတိုက် တောင်ပိုင်း သာသနာလုပ်ငန်းသည် လမ်းပွင့်ခဲ့ပြီး၊ ကြီးမားသော စိတ်ဝင်စားမှုဖြင့် လုပ်ဆောင်နိုင်ခဲ့သည်။ ဤအရာများသည် ဘုရားသခင်၏ မျိုးစေ့မှ အသီးသီးခြင်း ဖြစ်ပေသည်။ နိဂုံးချုပ် ခရစ်တော်ထံ လုံးဝဆက်ကပ်အပ်နှံထားသော အသက်တာတိုင်းသည် အလဟာသ မဟုတ်ပေ။ သင့်အသက်တာကို အသုံးဝင်ပြီး အသီးသီးစေလိုပါသလား။ ဖြစ်ချင်ပါက ကိုယ်တော်ထံ လုံးဝဆက်ကပ်အပ်နှံပါ။ ကိုယ်တော်သည် သင့်ကို အသုံးပြုတော်မူမည်။